இது மலர் பேசும்…மௌன மொழி…

உன் வீட்டுத் தோட்டத்தில் 
உனக்காகப் பூத்திருந்தேன்
என்னை ஏன் 

பொசுக்கென்று பறித்து

பூஜை அறையில்

வைத்துவிட்டாய் ?

                                                           .

அன்பே !,நான்

எத்தனை ஜென்மம் எடுத்தாலும்

என்னை இறைவனடி சேர்த்து

விடுகின்றாயே !

இதற்காகவா

இன்னொரு பிறவி எடுத்து

உன் வீட்டுத் தோட்டத்தின்

முற்றத்தில் பூத்திருந்தேன் ?

உன் கார் கூந்தலைச் 
சேர்வதற்கே

காத்திருந்த என்னை
மீண்டும் கடவுளின்
காலடியில் சமர்ப்பித்து

விட்டாயே !..

கதறுகிறேன் நான் !

கண்களை மூடிக்கொண்டு

தியானிக்கின்றாய் நீ !

பூஜை அறையில் நீ வணங்குவது

இறைவனை அல்ல ! – என்

பூத உடலுக்கு இறுதியஞ்சலி

செலுத்துகின்றாய் !..

 

என்னுயிர் ஊசலாடிக்
கொண்டிருக்கிறது...
நான் கருகிப் போவதற்குள்
உன் கார் கூந்தலில்

என்னைச் சூடிக்கொள் !

எனக்கு மோட்சம் கொடு! …